door Chris Goedhart

Je moet ’t eerst zien wul je ’t gelouve!

of: skoône handenn

In 1916 kwam er naast ’t geloei, geblaat en gekrai,
op hoeve West-Frisia een nuw geluidje bai.
’t Echtpaar Donker gaf kennis van de geboorte van ’n joôn.
Hai werd vast een echte boerezoôn,
hai most as Adriaan deur ’t leven gaan, hai was vernoemd
nei z’n Grôffvader Donker, die was min of meer beroemd.
‘Dut moet je eerst zien wul je ’t gelouve!’ zou hai zegge as ie zag
hoe hai zellef in zain wiegie lag.
Adriaan bleef as ienigst in ’t gezin
en ok al had hai d’r heels gien zin in –
je toekomst stond al vast. Een boerezoôn
werd boer, dat was toen hil gewoôn.
Hij hield van beiste dus òk van vee,
en hij hielp al gauw een handje mee.

Als tiener en als jongejoôn deed Adriaan het kalm aan,
je zag ’m niet zo gauw ’n kroeg in gaan.
En maide? Dat komt nag wel een keer,
Verliefdhaid ? Dat ziene we den wel weer.
Opvallend was zijn hang nei het vleden,
hoe het toen was en wat ze deden.
West-Friesland! De polders, durpen en de doiken,
Historische boeken deer kon ie urenlang in koike.
Ok dee hai mee an de Folklore,
Bai de Hoogwouder dansers kon je ’m zien en hore.

Veuls te vroeg in de toid,
raakte hai z’n ouwers kwoit,
Allienig viel het hem niet mee,
wat moet je den met al dat vee?
Nei wikken en wegen en hil veul stroid
Wulde hai de boel toch wel kwoit.

Nou kon ie toid an z’n hobby’s besteden
en binnen en buiten froete in ’t verleden.

Hai ramde het plafond van de gierkelder in mekaar
en in een mum van toid was z’n privé-bad klaar,
maar met waterplanten en met vis
werd ’t al gauw ’n waterwildernis
en poôtje baden dat ging deer
niet zo erg lekker meer.

Hai metselde en tegelde
en ondertussen regelde
hai de bouw van de kapel,
want dat weet iederien toch wel?
Wat er beurd is, da’s niet mis,
Hoogwoud is hil gewichtig in ôze geskiedenis:
Graaf Willem kreeg het voor z’n kiezen
deur een stelletje Westfriezen,
De stroid teugen Holland werd bai Hoogwoud beslecht
en de dooie graaf werd voorlopig neergelegd,
onder de plaat van een open haard,
hier in de buurt werd hai bewaard.
Nou is er een kapel als waardig monument
zodat iedere Westfries z’n geskiedenis herkent.

De jeugd viel bai Adriaan in de smaak,
en hij zag het voor de skoôle as zijn taak
om de keinders elk jaar te vragen
mee te raie in z’n mooiste boerenwagen.
Hil veul rondjes werde den reden en elk kind mocht mee,
ze bleven pittig zitten, der was nag gien ADHD.

Hij gaf het vierkant tot hun vreugd
als clubhuis an de lokale jeugd.
Die timmerde met slopershout en kromme spoikers,
er kwam bier en beatmuziek, dat trok nogal wat koikers.
Adriaan kwam wel es inspecteren,
en most den ok een pilsie consumeren,
niet echt lekker vond ie dat,
hij keek den als een boer die kiespoin had.
De stapel kratten groeide tot in de lucht,
“ ’t moet niet gekker worre,” zoi Adriaan met een zucht.
“ze hielde me wakker tot een uur of vier.
En ze doene ’t ok nag hier.
Ik vond cordooms onder de struike –
’t is best goed dat ze ze gebruike.
Maar ze hewwe vochten om ’n moid,
’k Moet der wat van zegge, ’t wordt de hoôgste toid.”

Toen het met het clubhuis was gedaan,
meldde een nieuwe doelgroep zich al aan.
Het was de Flower-Power-toid,
gien gezuip en toch heêl bloid.
De Hippies kwamen van overal naar de Pade
met lang heêr en kleurige gewaden.
Dat kon Adriaan wel bekoren,
hij liep al gauw met ringetjes in z’n oren.
Met caravans, Volkswagenbussies en tenten langs de kant
werd dit de eerste Boerecamping van het land.

Deur z’n vriendelijke gastvraihoid
kreeg ie meer en meer bekendhoid.
De mensen klampten je soms aan,
O!! Weun je deer, is dat niet in de buurt van Adriaan?
D’r zaten ook BN’ers bij uit Blaricum en Oud Zuid,
maar dat maakte hem niks uit.
De meiste kenden ’m van de Braderie,
met een skeipevacht op z’n knie
en met z’n spinnewiel draide hai allienig voor de lol,
hele groôte sluve wol.

We hadden ’t heels niet an zien komme,
maar het beste raakte d’r van of, z’n vingers begonne wat te kromme
met een soort van rummetiek,
hai was af en toe goed ziek.
het was ook veuls te koud in huis,
De verwarming was hillegaar niet pluis:
De ketel van de CV die meer roet den warmte gaf,
was moeilijk af te stellen, ’t ding was oigelijk of.
De walm kwam deur ’t hele huis, z’n kleren en z’n heer,
en as je den geluk had, den deed dat ding ’t weer.
Soms had ie van die dagen den voelde hai z’n aige goed,
den zag je ’m weer sjouwen met nag ’n emmer roet,
of met allerhande spul, alles dik onder ’t stof,
dat koekte an z’n hande, hai kreeg ’t er geniens meer of.
Adriaans toestand werd minder met de dag,
Toe dat je hoorde dat hai in ’t ziekenhuis lag.
’t Deed ’m goed die aandacht en de zurreg ,
hai zat deer als een vorst met drie kussens in z’n reg.
Maar wat de dokters hadden constateerd,
was niet goed, ’t was oigenlijk heêl verkeerd.
Van ziekenhuis werd ’t het rusthuis,
hai mocht ok een weekendje nei huis.
De boerderai had nou een alarm,
en het was er lekker warm.

Weer in z’n oigen bedstee
had hai er ook wel vrede mee.
Het zou geen week meer duren
dat woi ofskaid namme, familie, vrienden en buren.
Deer lag ie den, die goeie joôn
en z’n handen? Z’n handen die wasse skoôn.