De republiek Wadway die loit

heel dicht teugen Spanbroek

en an d’ are kant het je deer

die polder, d’ leige hoek.

Toen d’ oorlog op 10 Mai begon

was iedereen wel bang

maar ‘t gewône leven dat ging deur

Ja, alles ging z’n gang.

In die toid was ik nag erg kloin

snapte niks van ‘t leven

maar moeder huilde af en toe

‘k kon heur moin zaddoek geven.

Main broer most, voor arboidsinzet

al gauw nei Duitsland toe

hai zag dat toen as avontuur

maar weer huilde moin moe.

En toen was op een dag zô maar

veel reuring en lawaai

een grote colone Duitsers

marcheerde oôs verbai.

De officieren houg te peerd

met mooie pakke an

en de soldaat marcheerde stram

was de gewone man.

Ok heel grote houge karre

die trokke oôs verbai

vêrder een zoôd zwêre peêrde,

ja, het was een hêle rai.

Zai trokke zo in de skôle

die pikte ze mooi in,

dat wai konne toen niet nei skoôl

en dat was nei oôs zin.

Weet je wat wai echt niet snapte

we vonde dat zo stom

moffe konde heels niet fietse

deer lachte wai den om.

Moin vader die had een werkplaas

hai was een timmerman

bai hem kwamme d’r af en toe

ok welders Duitsers an.

En was ‘t tien uur koffietoid

nam hai ze efkes mee

ze dede den bloid een koppie

vertelde hun wel en wee.

Ze wazze boiegaar al trouwd

en hadde d’r gezin

maar hadde heel lang niks meer hoord

wiste niet hoe of ‘t ging.

De ien nam af en toe zô maar

moin broertje op de arm

de man docht an z’n oigen kroost

je werd den heêl’gaar warm.

De aar had samen met twei broers

een meubelwinkel had

maar allen moste in ‘de krieg’

en zo ging alles plat.

Nei aref maand ginge ze vort

en alles was voerbai

bang dat ‘t meskien ‘t Oostfront werd

was d’ oorlog maar an zai.

De manne zoide teugen pa

al is de krieg nicht meer

en hebben wai het overleeft

den komme wai hier wieder.

Ien kaart van hullie kwam nag an

gien mens weet van hun lot

en of ze ‘t hewwe overleefd

dat weêt alliendig God.