Een herberg aan de Zomerdijk
Door Bep de Haan-Appel
Een herberg aan de Zomerdijk in Spanbroek. De mensen die daar woonden, hadden een groot hart, `n grote hooizolder en een grote voorraad eten. Het echtpaar van Diepen-Slijkerman woonde tijdens de oorlogsjaren op die boerderij aan de Zomerdijk. Ze leefden daar in alle rust en ruimte en waren gezegend met een groot gezin van wel dertien kinderen.
Het gezin Van Diepen v.l.n.r. Annie-Arie-Mart-Wout-Jan-Riet-Dirk
Vader van Diepen-Kees-Han en Moeder van Diepen Slijkerman
Vooraan: Joop-Alie-Truus en Piet.
Naarmate het voedsel al schaarser werd in het jaar 1944 zag men dagelijks de stoet mensen die om eten vroegen steeds groter worden. Bij de gewone burgerhuizen klopte men wel aan voor `n snee brood of een bord pap, maar bij de boerderijen hoopte men toch wel op een zak aardappelen of `n zak tarwe. Ook vroeg men veelal om onderdak. Het was moeilijk om mensen weg te sturen, want ze waren allemaal koud, hongerig en vermoeid. Veel, heel veel mensen kregen bij de familie van Diepen een slaapplaats en eten en drinken, want nee zeggen konden deze mensen niet. Die gastvrijheid was al snel bij velen bekend en men verwees elkaar naar die boerderij daar aan de Zomerdijk. Maar men bood niet alleen onderdak aan etenhalers, een onderduiker met zijn vrouw en twee kinderen woonden ook een jaar lang bij hen in. De vrouw hielp mee in de huishouding, maar met de man bleef het steeds maar angstig, want regelmatig was er ook een razzia en moest hij het weiland in. Wanneer je bedenkt dat er dagelijks voor dertien kinderen, vader en moeder en nog vier gasten gekookt moest worden, dan kun je wel bedenken dat men moest kunnen organiseren en aanpakken.
Bijna 500 mensen in die hongerwinter geholpen.
Voordat de mensen ‘s morgens weer vertrokken aten ze met het gezin mee en zat men soms wel drie rijen dik aan tafel en voelden vader en moeder van Diepen zich wel herbergiers. Als dank wilden de mensen hen sieraden geven of andere zaken maar daar zijn ze nooit op in gegaan. Waar ze wel grote moeite mee hadden was het feit dat er, ondanks de gastvrijheid die ze boden, toch ook veel gestolen werd. Men kon beneden horen wanneer er mensen op de zolder aan het tarwescheppen waren, maar kwam je boven dan had natuurlijk niemand het gedaan. In de laatste maanden van de oorlog was de familie van Diepen zelf ook af en toe op de gaarkeuken aangewezen, want wanneer er dagelijks zoveel mensen gevoed moeten worden is de voorraad uiteindelijk toch gewoon op. Bijna 500 mensen te eten gegeven en na de oorlog bijna niemand meer terug gezien, hoewel…………..Na de oorlog kwam er nog wel een bus met Amsterdammers en deze mensen brachten als dank voor alle gastvrijheid die ze in de oorlog hadden genoten een prachtige serenade.
