Hoogwoud in Oorlogsjaren.

Door Bep de Haan-Appel

Op vrijdag 4, zaterdag 5 en zondag 6 mei 2012 waanden de inwoners van Hoogwoud zich in oorlogstijd. Een Burgemeester Hoogenboomlaan waar geen auto was te bekennen, maar wel een vrouw liep met een Jodenster op haar jas. Twee SS’ers in vol ornaat die iedereen duidelijk maakten dat zij de baas waren. Met veel geluid reed er wat later een Amerikaanse legertruck langs en een Jeep vol met zingende kinderen. Vertederend waren ook al de spelende kinderen in die zo vertrouwde straat.

Boeiend, waardevol en bijzonder, met recht mag dit project zo worden genoemd. Het project waarin men de toeschouwers wilde laten beleven, voelen en duidelijk maken welke gebeurtenissen Hoogwoud en haar bewoners in de tweede wereldoorlog meemaakten. Op verzoek en met medewerking van toneelvereniging Schakels, is onder leiding van Heleen van Wiechen en Kirsten van Dijk deze bijzondere prestatie neergezet.

Daarnaast had ook zanggroep Challenge in zowel zang als spel een aandeel. Verder waren er kinderen en volwassenen die voor het eerst van hun leven een rol speelden, bijvoorbeeld als kind dat steeds zoek is of als huisvrouw. Men heeft met dit spel laten zien waarin een kleine gemeenschap groot kan zijn. Verschillende gebeurtenissen die in de Tweede wereldoorlog hebben plaatsgevonden werden zo nagespeeld, dat de toeschouwers het gevoel kregen zich weer in de oorlogsjaren te bevinden. Maar ook zij die de oorlog niet aan den lijve hebben ondervonden, werden gegrepen door het levensechte spel.

Als lid van de stichting Hoochhoutwout was mij gevraagd om alles kritisch te volgen en aan te geven wanneer er verhalen niet klopten. Bijvoorbeeld als men voedsel wilde gaan eten dat er in die jaren door schaarste gewoon niet was. In de bovenzaal van partycentrum Op Stap was tegelijkertijd een expositie over de oorlogsjaren.

De opening van deze tentoonstelling werd verricht door mevrouw Davidzon - Duinker. Veel mensen hadden hun goed bewaarde spullen uit de oorlog aan ons uitgeleend en de bezoekers waanden zich daarom ook in die bovenzaal weer even terug in de tijd.

Zevenmaal is het spel gespeeld en zevenmaal was bij de afsluiting ervan, bij ons als deelnemers, steeds weer dat intense gevoel van: het is goed dat wij mochten laten zien wat is geweest, maar nooit meer mag gebeuren.

Opdat wij niet vergeten!