In memoriam Dia Beers-Dam

Door Erik Mooij

Verdrietig zijn we, maar niet verrast. Dia Beers-Dam is overleden. Ze voerde een strijd die ze niet kon winnen. Twee weken voor haar overlijden vierde ze nog haar 62ste verjaardag. Een mooie dag met familie en vrienden. Niemand wist dat het ook een veel te vroeg afscheid was. Vrijdags voor haar verjaardag waren Diralda en ik nog bij Dia, Jan Piet en Arjan en we hadden een leuk uur samen. ‘Wie weet ben ik er met kerstmis wel niet meer’, sprak ze dapper. Het ging op dat moment naar omstandigheden redelijk met haar. Hoe wrang om dan te horen dat ze twee weken later de strijd heeft moeten staken en dat ze is overleden.

Vanaf ons jaarboek in 2004 is Dia betrokken geweest bij alle uitgaven van de Stichting Hoochhoutwout. In eerste instantie sloot ze aan als schrijver. Ze reageerde op een oproep om informatie over de pluimveeslachterij van Thaam Dam. Ik was eerst voornemens om het artikel zelf te schrijven. Het was het bedrijf van mijn opa dat overging naar zijn zoon, mijn oom, Thaam Dam. Maar Dia dacht daar anders over. Het was tenslotte het bedrijf van haar vader, waar ze zelf ook jaren heeft gewerkt. Tot dat moment gingen we niet veel met elkaar om, ze woonde aan de andere kant van de Langereis. En zoals de meeste mensen wel weten hebben we daar niet veel contact mee. We wonen zogezegd met onze rug naar de Langereis en het gezicht op oosten. Dia sloeg letterlijk een brug en sloot aan bij de club in haar geboortedorp Hoogwoud.

Na de uitgave van 2004 ging Dia voor ons een heel belangrijke rol spelen in de planning en het redactiewerk voor onze jaarlijkse uitgave. Ze had een aantal kwaliteiten en eigenschappen die we hard nodig hadden. Haar aanvulling op onze werkgroep en redactie was zeer welkom. Dia kon zaken plannen, mensen motiveren om te zorgen dat de artikelen op tijd werden ingeleverd en dan kon ze ook nog eens heel scherp lezen. Wat heeft ze veel correcties doorgevoerd in onze artikelen.

Niet dat ze altijd gemakkelijk was, integendeel zou je soms zeggen, maar ze deed alles om ervoor te zorgen dat de uitgaven beter werden, aantrekkelijker en gevarieerder. Zonder haar zakelijke aanpak zouden we niet beter zijn geworden. Een groot compliment aan het adres van Dia.

Het is alweer een aantal jaren geleden dat ze ons voor de eerste keer moest melden dat ze last had van de gevreesde ziekte, maar ze was vastbesloten zich er bovenop te vechten. En ze was niet zielig, gewoon doorgaan. Groot was dan ook onze blijdschap toen na een aantal behandelingen de aanpak succesvol leek te zijn. We gingen met elkaar verder en we hadden veel lol als we aan het werk waren voor een nieuwe uitgave. De laatste anderhalf jaar ging het echter niet zo soepel meer. De ziekte was terug en had Dia meer te pakken dan ze ons wilde laten merken. Maar we merkten het wel, steeds meer, tot het dit voorjaar niet meer ging en Dia aangaf dat zij al haar werkzaamheden moest neerleggen. Wat heeft dat ons en haar een pijn gedaan.

Ik richt me nu even direct tot Dia:

Dit stuk had eigenlijk een bedankbrief moeten zijn. Dat hadden we in de redactie afgesproken. We wilden je prijzen voor je niet aflatende inzet, je opgewektheid, je doorzettingsvermogen en alles wat je was. Het heeft niet zo mogen zijn, de dood was ons te snel af. Dat hadden wij en jij niet verwacht.

Dia we zijn je ontzettend dankbaar voor alles wat je voor ons hebt gedaan als lid van de redactie en als mens. Namens alle leden van de Stichting Hoochhoutwout en de werkgroep wil ik je bedanken. Rust zacht.