Voorwoord

door Erik Mooij

Dit is onze vijfentwintigste uitgave! Op het moment dat ik dit voorwoord schreef, realiseerde ik mij dit heuglijke feit. Onwillekeurig denk je dan terug aan dingen die de revue gepasseerd zijn. De aanleiding tot de oprichting van de stichting, te weten de vlag van Hoogwoud. De eerste uitgave Herinneringen aan de bezettingstijd. Hoe de werkgroep bestaande uit Bep de Haan, Bernd Ooijevaar, Bart Knobbe en Louis Groen contact met mij zochten om een uitgave over ‘de oorlog’ te maken. Als ik nu terugkijk naar die eerste uitgave valt me direct op dat we er toen niet eens bij hebben geschreven door wie het artikel is geschreven.

Ik realiseer me ook dat die eerste uitgave niet digitaal is gemaakt, dat ging nog niet zo. De foto’s leende je van betrokkenen en werden door de drukker omgezet naar de plaatjes in de uitgave. Om die reden hebben we ook die foto’s niet op goede kwaliteit in ons archief. Hoe anders gaat dat tegenwoordig. We leveren nu alles digitaal aan bij de DTP-er en die maakt de uitgave digitaal klaar. Vervolgens staat het bestand klaar in ‘de Cloud’ en na controle door onze onmisbare redactieleden kan de drukker starten met het produceren van de nieuwe uitgave. Inmiddels hebben wij de eerste vergadering achter de rug voor de uitgave van 2018. Daar wordt nu alweer aan gewerkt.

Maar terugkomend bij die vijfentwintigste uitgave. Hoe zit dat? Want we bestaan volgend jaar pas vijfentwintig jaar en zijn pas gestart met de eerste uitgave in 1995. Er zijn jaren geweest dat we twee uitgaves deden. Een hele klus voor ons team. We noemen: ons fotoboekje Een wandeling door de gemeente Hoogwoud, de ondersteuning van de opstart van Stichting Historisch Spanbroek Opmeer middels de gezamenlijke uitgave in 2005 1940-1945 Oorlogsherinneringen en in 2007 de gezamenlijke uitgave Onze Jôos in de tropen. Al met al een hele verzameling uitgaven vol met lokale geschiedenis. En toch kom ik nog regelmatig mensen tegen die van het bestaan van onze stichting en werkzaamheden niet afweten. Die niet op de hoogte zijn van de rijke geschiedenis van onze mooie dorpen. Nog werk genoeg aan de winkel!

Ondertussen stellen we onszelf ook weleens de vraag: hoe verder? De toenemende digitalisering en hoe daarmee om te gaan? We hebben onze website, we hebben een Facebook-account. Die worden goed bezocht, maar hoe bereiken we ook de nieuwe generaties die minder of geen boeken meer lezen. Die tegen mij opmerkingen maken dat ze niet meer weten wat een krant is?! Ach dat is iets van oudere mensen, zeggen ze dan ook nog doodleuk. En dat zal waar zijn, maar wat betekent dat voor de toekomst van onze uitgave? De tijd zal het leren en het is aan ons om daar goed mee om te gaan.

De naamgeving van de voor u liggende nieuwe uitgave heeft moeite en slapeloze nachten gekost. De artikelen zijn erg moeilijk onder één noemer te vangen. Wat opvalt is de verscheidenheid aan levens, al die mensen die allemaal weer iets totaal anders hebben nagestreefd, door toeval of bewust gekozen, ze hebben er ook vol in geloofd, en hun hele ziel en zaligheid aan gegeven. Maar welke titel dekt dan de lading van deze uitgave? Gelukkig schoot de naam in een nacht in een halfdroom/halfslaap een van de redactieleden te binnen: ‘Ieder ’t zijne’.

Tijdens het schrijven van dit voorwoord dacht ik nogmaals aan onze uitgave van 1995. Dat komt ook door het eerste artikel in deze uitgave, dat gaat over Fia Schrijver, een joods meisje dat de oorlog overleefde. En niet alleen dat, we hebben in 1995 ook geschreven over de belevenissen van haar ouders, haar en de mensen die haar hebben laten onderduiken. Maar er was ook nog het verhaal te vertellen over haarzelf, hoe zij het heeft beleefd en hoe het haar is vergaan. Dat kon gelukkig nog, want Fia is nog steeds in leven. Ze krijgt het eerste exemplaar uitgereikt van deze nieuwe uitgave en daarmee hebben we de verbinding met onze eerste uitgave weer gemaakt.

Rest me om u veel leesplezier toe te wensen namens alle leden van de werkgroep en de redactie.